Που να στραφούμε, Κωσταντή μου. Στον άνθρωπο; Βρώμα και δυσωδία. Στο Θεό; Αφήνει το γερο-Λαδά και ζει και βασιλεύει, και σκοτώνει τη Μαριορή. Στον εαυτό μας; Σκουλήκι που τουρτουρίζει και λιάζεται. Και τη στιγμή που λέει: "Καλά 'μαι, λιάζουμαι...", μια πατούσα περνάει και τον κάνει λιώμα...Καταλαβαίνεις εσύ τίποτα, Κωσταντή μου;
Like (0) Dislike (0)
Your Comment