Shayari Bazar

در آبهای سبز تابستان تنها تر از یک برگبا بار شادی های مهجورمدر آب های سبز تابستانآرام می رانمتا سرزمین مرگتا ساحل غم های پاییزیدر سایه ای خود را رها کردمدر سایه بی اعتبار عشقدر سایه فرار خوشبختیدر سایه ناپایداری هاشبها که میچرخد نسیمی گیجدر آسمان کوته دلتنگشبها که می پیچد مهی خونیندر کوچه های آبی رگهاشبها که تنهاییمبا رعشه های روحمان تنهادر ضربه های نبض می جوشداحساس هستی هستی بیماردر انتظار دره ها رازیستاین را به روی قله های کوهبر سنگهای سهمگین کندندآنها که در خطوط سقوط خویشیک شب سکوت کوهساران رااز التماسی تلخ کندنددر اضطراب دستهای پرآرامش دستان خالی نیستخاموشی ویرانه ها زیباستاین را زنی در آبها می خوانددر آبهای سبز تابستانگویی که در ویرانه ها می زیستما یکدیگر را با نفسهامانآلوده می سازیمآلوده تقوای خوشبختیما از صدای باد می ترسیمما از نفوذ سایه های شکدر باغهای بوسه هامان رنگ می بازیم ما در تمام میهمانی های قصر نوراز وحشت آواز می لرزیمکنون تو اینجاییگسترده چون عطر اقاقی هادر کوچه های صبحبر سینه ام سنگیندر دستهایم داغدر گیسوانم رفته از خود سوخته مدهوشکنون تو اینجاییچیزی وسیع و تیره و انبوهچیزی مشوش چون صدای دوردست روزبر مردمک های پریشانممی چرخد و می گسترد خود راشاید مرا از چشمه می گیرندشاید مرا از شاخه می چینددشاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندندشاید ...دیگر نمی بینمما برزمینی هرزه روییدیمما بر زمینی هرزه می باریمما هیچ را در راهها دیدیمبر اسب زرد بالدار خویشچون پادشاهی راه می پیمودافسوس ما خوشبخت و آرامیمافسوس ما دلتنگ و خاموشیمخوشبخت زیرا دوست می داریمدلتنگ زیرا عشق نفرینیست